آنگاه که آسمان بارانیست،

                         دل من هم بارانی می شود.

آسمان بغضش را فریاد می زند و اشکش جاری می شود

اما دل من سنگینی بغضش را تحمل می کند

فریاد بی صدایم بلند می شود،

آیا کسی هست فریادم را بشنود

آیا کسی هست اشک های دلم را ببیند

غبطه می خورم...

غبطه می خورم به آن احساسی که آسمان راحت بروز می دهد

و من...تنها تب پیشانی ام را با بوسه ی سرد پنجره می خوابانم،

و با انگشنم،قطرات اشک آسمان را که بر شیشه ی پنجره می لغزد همراهی می کنم

انگار من هم از آسمان یاد گرفته ام.بغضم را بدست اشکهایم می سپارم و

                                                                            به این می اندیشم که:

آیا دل آسمان هم به اندازه ی دل من گرفته است ؟

برگرفته از وبلاگ:ستاره رویایی من

 *  یه دلی که گرفته بارون پشت پنجره و سیاوش قمیشی که داره می خونه

بیخیال حرفایی که تو دلم جا مونده

بیخیال قلبی که این همه تنها مونده...